محیط همانند یک دست نامرئی است که رفتارهای انسانی را شکل می‌دهد.

چند ضربه کنترل شده به کپل بچه‌ها نه تنها خطرناک نیست بلکه می‌تواند از خطر دچار شدن قریب الوقوع جامعه به یک آدم بی‌شعور جلوگیری کند. اگر بزرگ‌تر از اینند که کارشان با این تنبیه راه بیفتد می‌توان به فکر

بی‌شعورها عاشقِ به اسارت گرفتن دیگرانند. روزی که قانون لغو برده‌داری پس از شکست جنوبی ها در پایان جنگ‌های داخلی آمریکا به تصویب رسید روز عزای بی‌شعورها بود. البته پس از آن هم بی‌شعورها بیکار ننشسته اند. آن‌ها کشف کرده‌اند

بی‌شعورها انکار را نوعی هنر می‌دانند و حتی بعضی وقت‌ها به انکار به مثابه دین و آیین می نگرند. آن‌ها هر چیزی را تکذیب می‌کنند و همین یکی از راه‌های به دام انداختنشان است. هر چیزی را که می‌خواهید تأیید

بی‌شعورها طوری به دیگران کمک می‌کنند که از آن پس هرگز از آن‌ها چیزی نخواهند.

مشکل درمان بی‌شعوری این است که آدم بی‌شعور معمولا قبول نمی‌کند که بی‌شعور است. اگر هم عاقبت این واقعیت را به تدریج قبول کند، باز تمایل دارد که تقصیر آن را به گردن دیگران بیندازد. از این رو، صرفِ درمانِ

بیشعوری ربطی به سواد ندارد ، به رفتار آدم ربط دارد. حتی بعضی از بیشعور ترین افراد کسانی اند که متخصص محسوب می‌شوند و دیگران را راهنمایی می‌کنند.

 اگر همسرتان به گونه‌ای است که خوشی ها را تحمل نمی‌کند و اصرار به دعوا و مرافعه دارد در این صورت با یک بیشعور معمولی ازدواج نکرده اید بلکه با یک بیشعور تمام عیار ازدواج کرده اید. در چنین موقعیتی

به خاطر داشته باشید که دوستان واقعی برای دوستی قانون نمی گذارند ، اما حد و مرز معقولی قایل می شوند . این که یک ماه اتومبیل تان را به کسی قرض بدا به کسی قرض بدهید عاقلانه نیست مگر

یک بیشعور هرگز برای چیزی در صف نمی ایستد و همیشه راهی برای جا زدن خود در آن پیدا می‌کند.