مکتب فیثاغورس نه تنها مکتب فلسفی ، ریاضی ، بلکه انجمن برادری و سازمان سیاسی اشرافیت برده دار بود . این بریده کتاب از «مکتب های فلسفی از دوران باستان تا امروز» ترجمه و تالیف پرویز بابایی گلچین شده .

فیثاغورس نخستین کسی است که خود را «فیلوسوفوس» نامید که به معنای دوستدار دانش است . وی زندگی را به جشنی همگانی همانند می‌کرد که گروهی به آنجا برای رقابت و به دست آوردن جایزه می‌روند و گروهی نیز برای

اصل مهم دیگری که رعایت آن بر مریدان و وابستگان به فرقه ی فیثاغورس واجب بود پرهیز بوده است . یعنی خودداری از خوردن و آشامیدن برخی چیزها یا تماس با آن‌ها و انجام دادن برخی کارها . بر روی

فیثاغورس بر این باور بوده است که روح نامیراست و به شکل انواع دیگر جانداران دگرگون می‌شود . همچنین حوادث در دوره های معینی دوباره روی می‌دهند و هیچ چیز به طور مطلق تازه نیست و این که همه ی

مکتب فیثاغورس تنها جنبه ی علمی و فلسفی نداشت بلکه جنبشی دینی ، سیاسی و اخلاقی به شمار می‌رفت . به نظر برخی پژوهندگان جنبش مزبور بیشتر جنبه ی سیاسی داشته و به اصطلاح سازمانی سیاسی بوده است . اما

زیر تأثیر ریاضیات و اعتقادات فراطبیعی ، اندیشه‌های فیثاغورس مسیری متفاوت از اندیشه‌های ملطی ها پیش گرفت . فیثاغورس و پیروان او عالم را بر حسب کنش های عناصر مادی ویژه و فرایندهای فیزیکی توصیف نکردند . آنان در آغاز

گویند نخستین کسی که کلمه ی کوسموس را به عالم اطلاق کرد فیثاغورس بوده است . معنای این کلمه نظم است و دلیل نامیدن عالم به این نام نظمی است که در آن برقرار است و به عقیده فیثاغورس و

به نظر فیثاغوریان ، زمین نه تنها کروی است ، بلکه مرکز جهان نیست . زمین و سیارات همراه با خورشید ، گرد آتش مرکزی یا «کانون جهان» (که با عدد یک یکی گرفته شده است) می‌گردند . عالم ،

وقتی که امر بر این دایر شد که اعداد معین به اشیاء معین تخصیص داده شود ، طبیعتاً میدان برای همه گونه تصورات و تفننات خودسرانه و دلخواه گشوده شد . مثلاً ، هرچند ممکن است ما بتوانیم کمابیش بفهمیم

آیین اُرفه ای در‌واقع بیشتر یک دین بوده است تا یک فلسفه ، هر چد چنانکه از قطعه ی مشهور «زئوس سر است ، زئوس پیکر است ، از زئوس است که همه چیز پدید آمده » دیده می‌شود ،