نیاکان انسان احتمالاً یک یا دو میلیون سال است که دارای زبان مکالمه ای بوده‌اند و هیچ چیزی حاکی از آن نیست که آن‌ها اساطیر را برای یکدیگر نقل نمی‌کردند . با‌گذشت زمان ، اساطیر تغییر کردند ، برخی از

رویدادها فقط تا زمانی که اتفاق نیفتاده اند غیر قابل پیش‌بینی اند ، اما هنگامی که به وقوع می پیوندند می‌توان برای شناخت و تبیین‌شان تلاش کرد .

هرچقدر یک تمدن همگونتر شود ، به همان اندازه نیز مرزهای جدایی درونی آن آشکارتر می‌شوند .

آنچه هم‌اکنون ما را تهدید می‌کند احتمالاً پدیده‌ای است که می‌توانیم آن را «ارتباط زیاد از حد» بنامیم ؛ یعنی تمایل به آنکه در هر نقطه ی جهان از آنچه در سراسر عالم می‌گذرد باخبر باشیم . برای اینکه یک

توسعه ی همه ی توانایی‌های ذهنی انسان به یکباره غیر ممکن است . نکته اصلی این است که انسان فقط از قسمت کوچکی از ذهن خود استفاده می‌کند و این قسمت کوچک در فرهنگ‌های گوناگون مشابه نیست .

تصور کردن آن زمان که علم تمام و کمال شده باشد برایم دشوار است . مشکلات جدید همیشه در حال ظاهر شدن خواهند بود . و دقیقاً به همان سرعتی که علم مسایلی را که چند سال یا یک قرن