خودکامگی ها در متنِ تاریخِ پایان‌ناپیدای زندگی بشری، لحظه‌های کوتاهی بیش نیستند و هر آنچه بخواهد گذشته پرستانه بر پویاییِ زندگی راه بربندد، پس از درنگی کوتاه، به کناری رانده می‌شود و زندگی با نیرویی دوچندان، همچنان به پیش می‌رود.

آن‌ها که تنها خواستشان افزودن هر چه بیشتر بر شماره ی هواخواهان خویشتن است و از این رو مردم را به هواخواهی از خود مجبور می‌کنند، به دیوانه‌ای می‌مانند که خمره ای دارد که کَمَکی شراب در آن است و

شیوه ی تبلیغ قهرآمیز متکی بر داغ و درفش، اگر چه عدد پیروان گروهی را بیشتر می‌کند، اما سربازگیری اجباری تنها بر شمار هواخواهان دروغینِ جهان‌نگری‌ها می افزاید و بس. اما در حقیقت، جهان‌نگری‌هایی که به این شیوه قهرآمیز هواخواه

همواره در جنگ‌ها، صلح‌جویانِ جبهه ی خودی از رزم آورترین مردان جبهه ی دشمن، خطرناک‌ترند.

تنها «نفس حضور» و «بودن» مردان اهل اخلاق، خود اثربخش است. زیرا که وجود محض آنان گرد بر گردشان، چنان فضایی از ایمان و اعتقاد می آفریند که به رغم محدود بودن ظاهری، اثر فزاینده ی آن در باطن، چون

نازک جانانِ آدمی خوی، جنگندگان دائمی نیستند.

فاجعه ی ذاتی خودکامگی در این است که خودکامگان، حتی پس از چیرگی سیاسی بر جان های آزاده، و ناتوان کردن و دوختن دهانشان، هنوز از آنان می هراسند.

چه حاصلی دارد نجات نام و شرافتِ از جهان رفته ای؟ کدام تاوانی می‌تواند به او زندگانی دوباره ببخشد؟ اگر سودمندی‌ای در کار باشد، همانا در کمکی است که به زندگان می‌تواند بشود.

آدمی، حتی آنگاه که خطا می‌کند و خطا را حقیقت می پندارد و بر زبان روایت می‌کند، حقیقت را می‌گوید.

قهر نورزیم بر هیچ‌کس، زیرا قهر ورزیدن هرگز انسانی را نیکوتر نکرده است. آنان که می‌خواهند انسان‌ها را با قهر خود به باور خود درآورند، کارشان در خام اندیشی ماننده به کسی است که بخواهد زورورزانه با چوبدست در حلقوم