اگر چه شخص آگاهانه از محبوب نبودن می‌ترسد ، در‌واقع به طور ناخودآگاه از دوست داشتن بیم دارد.

نکته مهمتر در مورد عشق؛ ایمان به عشق خویشتن، به توانایی خود برای ایجاد عشق در دیگران، و به پایداری و استواری در عشق است.

به گفته نیچه : بشر را می‌توان از روی ظرفیتی که برای قول دادن دارد شناخت.

تنها آن کسی که به خود ایمان دارد می‌تواند نسبت به دیگران ایمان داشته باشد، زیرا فقط اوست که می‌تواند مطمئن باشد که در آینده نیز قادر است که مانند امروز باشد و در نتیجه احساس و عملش همان‌گونه خواهد

ایمان ناخردمندانه حقیقت پنداشتن چیزی است فقط به خاطر اینکه قدرتی آن را توصیه کرده است یا اکثریت قبولش دارند. ایمان خردمندانه از اعتقادی مستقل سرچشمه می‌گیرد که بر پایه‌ی تفکر و مشاهده‌ی ثمربخش استوار است، ولو آنکه مغایر عقیده

ایمان ناخردمندانه ، اعتقادی (به یک شخص یا عقیده) است که اساس آن تسلیم به مرجعی عاری از خرد است. برعکس ، ایمان خردمندانه اعتقادی است که از تجربه آدمی در فکر و احساس سرچشمه می گیرد.

عشق به تکاملِ «فروتنی» ، «واقع بینی» و «خرد» نیاز دارد .

برای سنجش اعمال دشمن از یک سلسله موازین خاص و برای سنجش اعمال خود از یک سلسله موازین دیگر استفاده می کنیم. حتی اعمال خوب دشمن را نشانی از خوی اهریمنی او می انگاریم و تصور می‌کنیم که او می‌خواهد

تمرکز داشتن یعنی به طور کامل در زمان حاضر، در اینجا و اکنون زیستن، نه اینکه ضمن انجام دادن کاری به کار بعدی فکر کردن.

انضباط نباید به صورت قاعده ای که از خارج بر ما تحمیل شده است درآید، بلکه باید مبین اراده خود ما باشد. انضباط باید دلچسب باشد و آدمی آهسته آهسته خود را آنچنان به آن عادت دهد که اگر وقفه‌ای