آیا عقل داری؟ «بله دارم»، پس چرا از آن استفاده نمی کنی؟ مگر تنها خواسته ات این نیست که عقل وظیفه‌اش را انجام دهد؟

همیشه آماده دو کار باش؛ نخست اینکه فقط همان کاری را انجام دهی که عقل، پادشاه و قانونگذار ما، برای خیر عموم به آن حکم می کند؛ و دوم اینکه اگر کسی اشتباهت را تصحیح کرد و تو را متقاعد

بر این عقیده مباش که «من مظلوم واقع شده‌ام»، در این صورت دیگر احساس مظلومیت نخواهی کرد. احساس نکن که آسیب دیده‌ای، در این صورت آسیب از میان خواهد رفت.

مردم همانگونه رفتار می‌کنند که باید رفتار کنند، اگر جز این توقعی داشته باشی مثل آن است که انتظار داشته باشی درخت انجیر شیره دیگری داشته باشد.

مرگ هم مانند تولد یکی از اسرار طبیعت است؛ مرگ چیزی نیست جز تجزیه همان عناصری که ترکیب شده‌اند.

قواعد زندگانی ات را مختصر کن، ولی قواعد اساسی را از یاد مبر.

برای آدمی کنج عزلتی آرامتر و راحت‌تر از روحش وجود ندارد.

هیچ چیز را به دست تصادف مسپار، هیچ کاری را بدون توجه به اصول حاکم بر اجرای شایسته آن انجام مده.

به یاد داشته باش که انسان فقط در زمان حال می‌زید، در این لحظه گذرا؛ باقی عمرش یا گذشته است یا هنوز فرا نرسیده است.

انسانی که بیش از هر چیز به عقل و روح خویش توجه می‌کند و به خیر آن‌ها نظر دارد ادا و اطوار درنمی‌آورد، گله و شکایت نمی کند، نه محتاج انزواست و نه نیازمند ازدحام.