رنج هیچ کس ضایع مکن و همه کس را به سزای حق بشناس،خاصه حق قرابت خویش و پیران قبیله خود را حرمت دار.

اگر کسی با تو بستیهد،  به خاموش بودن ستیهش او را بنشان و جواب احمقان خاموشی دان.

اگر غم و شادیت باشد، به آن کس گوی که تیمار غم و شادی تو باشد.  و درد و اندوه و غم و شادی پیش هر کس پیدا مکن و بهر نیک و بد زود شادمان و اندوهگین مشو که

بر نیکی کردن پشیمان مباش که جزای نیکی و بدی هم درین جهان به تو رسد،  و چون با کسی نیکویی کنی بنگر که در وقت نیکویی کردن،  هم چندان راحت که بدان کس رسد در دل تو راحت و

اندر شورستان تخم مکار که بر ندهد،  و بر مردم ناسپاس نیکی کردن تخم به شورستان درافکندن باشد،  و نیکی از سزاوار نیکی دریغ مدار و نیکی آموز باش.

به غم مردمان شادی مکن تا مردمان به غم تو شادی نکنند، و داد بده تا داد بیابی، و خوب گوی تا خوب شنوی.

اگر کسی به کژی برآمده باشد،  گرد راست کردن او مگرد که نتوانی،  که درختی که به کژی برآمده و شاخ زده و بالا گرفته جز به بریدن و تراشیدن راست نگردد.

زنهار سخت نا پرسیده نگویی،  و از گفتار خیره پرهیز کنی و چون پرسند جز راست مگوی و تا نخواهند کس را نصیحت مکن و پند مده،  خاصه آن کس را که پند نشنود و برملا هیچکس را پند مده.

گفته اند هر که را زبان خوشتر هنر بیشتر،  و با همه هنر جهد کن تا سخن بر جا گویی،  اگر چه سخن خوب گویی و نه بر جا بود،  زشت نماید.

آدمی که فزونی یافت بر دیگر جانوران به ده چیز یافت که در تن اوست ؛ پنج از درون و پنج از بیرون،  پنج نهان چون اندیشه و یاد گرفتن و نگاه داشتن و تخیل کردن و گفتار،  و آن