عیسویان تا سه قرن بعد از مسیح نیز به الوهیت او ایمان کامل نداشتند. این عقیده به تدریج حاصل شد و این بنای عجیب به تقلید مشرکین ، که موجودات فانی را ستایش می‌کردند برپا گشت.
عیسویان نخست بر عیسی مثل مردی که از خداوند ملهم باشد می نگریستند. سپس او را چون موجودی که از دیگران کاملتر و تمامتر باشد دانستند. پس از آن چنانکه «سن پل» گفته است، برایش مقامی فوق مقام فرشتگان قائل شدند. هر روز بر عظمت و جلالت قدر وی افزوده شد تا به مقام تجلی باری‌تعالی در زمان خویش رسید. اما چون این هم کافی نبود، گفتند که پیش از عهد خود موجود بوده است. سپس او را خدا و با ذات الهی از یک جوهر شمردند