هیچ سلطانی را با خروس مقایسه نمی‌توان کرد. او اگر در میان رعایای خود با تبختر و تکبر می‌خرامد، از خودستایی نیست. هرگاه دشمنی به مرغدان نزدیک شود، هرگز به رعایای خود فرمان نمی‌دهد که به حکم معرفت قطعی و قدرت مطلقش، جان خود را در راه او فدا کنند. خود پیشاپیش مرغانش به جنگ دشمن می‌رود و تا آخرین نفس می‌جنگد، اگر هم پیروز شد دعای شکرگزاری را خودش می‌خواند. در زندگانی عادی نیز حیوانی مهربانتر و شریف‌تر و بی‌اعتناتر از او نیست. تمام فضایل اخلاقی در خروس جمع است. اگر در منقار ملوکانه خود حبه‌ای یا کرم کوچکی داشته باشد ، آن را به اولین مرغی که نزدیکش آید می‌دهد. باری حضرت سلیمان هم در سرای شاهانه‌ی خود با خروس مرغدان برابری نمی‌تواند کرد!